Ve Birden Akşam

Uçsuz bucaksız toprak, yapyalnız adam

tepeden tırnağa güneş

ve birden akşam

20. yüzyıl İtalyan şiirinin en önemli temsilcilerinden olan Salvatore Ouasimodo’nun ilk dönem şiirleri doğrudan Hermetik şiir akımına bağlıdır. İkinci Dünya Savaşının dehşet verici deneyimleri Ouasimodo’nun şiirinin de değişmesine yol açmış, bu dönemde çağın keskin çelişkilerini derinlikleriyle irdelemeye yönelen şair, savaşın getirdiği yıkım ve acıların altında kalan umarsız insanı şiirine yansıtmıştır. Doğduğu Sicilya toprağının benzersiz doğa görüntüleri, insanları ve ülkesinin fırtınalı geçmişinin yansımalarıyla örülü Quasimodo şiiri, özellikle savaş sonrası dönemde sözcüğün büyülü etkilerini kullanmaktan vazgeçmeyen güçlü deyiş ustalığıyla uluslararası ölçekte okunur olmuş, şair 1959 Nobel Edebiyat Ödülü’ne değer görülmüştür. Quasimodo’ya göre insanlığı her anlamda yok oluşun eşiğine getiren bu dönemde toplumsalcı şiire, kendi kendine konuşan değil, insanla konuşan şiire gereksinim vardır: “İnsanı yeniden yapmak gerekiyor; temel sorun budur. Şiiri bir edebiyat oyunu, şairi yaşamın yabancısı sayanlara, böyle şeylerle oyalanmanın zamanı değil diyoruz. İnsanı yeniden yapmak. İşte, görev budur.”