Tavan - Rober Haddeciyan

"Çok şükür, ağzından kaçırdığın sözcüğün beni öldürdüğünü kavrayacak kadar olgun değilsin; senin amacın salt yeni öğrendiğin birkaç İngilizce kelimeyi masum samimiyetinle bana bildirmekti. Good morning, Rupik. Annen haklı, bir gün bu kelimeleri gerçekten çok kullanacaksın. Birkaç ay, birkaç yıl sonra bambaşka bir dünyaya ait olacaksın. O büyük kentte, Anadolu kökenli babamdan farklılaştığım kadar değişik bir çizgi edineceksin. 'Bitti' demiştim Verjin'e babam öldüğünde. Verjin neyi ima ettiğimi anlamamıştı. Belirtmek istediğim, babamın ciğerlerini dolduran farklı havaydı. Babamın ölümüyle, Anadolu'yla aramızdaki son bağlantı da kopmuş, köyde yanan son lamba sönmüştü. Babamın dünyasından büyük ölçüde farklı bu kentte ise yeni ufuklara giden sevdiklerim tarafından terk ediliyorum. Yaşlı ve felçli babalarının öldüğünü orada öğrenecekler bir gün.

Satenik'in yaşlı gözleri buzlanmış camda takılıp kalırken, Rupik 'Ne oldu mummy? Ne oldu daddy?' diye soracak. Satenik yanıtlayacak. 'Bitti Rupik, bitti.' Rupik sona erenin büyükbabasının değerli yaşamı olduğunu sanacak. Oysa Satenik, hüzünlü bakışlarıyla başka şeyler ima edecek. Yüzyıllar önce Doğu'da yanan lamba bir hastane odasında sönerken, son iz de silinip gidecek böylece..."