Tarihte Anlam

On sekizinci yüzyılda akla ve ilerlemeye olan inancın tedrici çözülmesiyle, tarih felsefesi hemen hemen evsiz kalmıştır. Terim, önceden kullanıldığından daha yaygın bir biçimde hâlâ kullanılıyor, ama içeriği öyle seyreltilmiştir ki tarihle alakalı herhangi bir düşünce kendisini bir felsefe olarak adlandırabilir. “Felsefe” etiketi, ki bugünlerde çok ucuz bir kullanıma sahiptir (yaşam “felsefesi”, iş “felsefesi”, ve hatta kamp “felsefesi”); spesifik bir felsefeye değil de, sadece kamusal ve özel fikirlere işaret eder. Bu tartışmada “tarih felsefesi” kavramı, tarihî olayların ve intikallerin birleştirildiği ve nihai bir anlama yöneltildiği bir ilkeyle uyumlu olarak evrensel tarihin sistematik bir yorumunu yapmak için kullanılmıştır.

Heidegger’in öğrencilerinden biri olan Alman filozof Karl Löwith, en önemli eserleri arasında yer alan Tarihte Anlam adlı kitabında teoloji ve tarih arasındaki problematik ilişkiyi ele alıyor. Löwith bu ilişkiyi  irdelerken ortaya koyduğu tarih yorumunu  alışılagelmişin aksine modern zamanlardan başlayıp, başlangıca geri dönerek yapıyor.
Burckhardt, Marx, Hegel, Kierkegaard, Voltaire, Vico, Bossuet, Joachim, Augustine ve Orosius gibi önemli Batı düşünür ve tarihçilerinin görüşleriyle örülen Tarihte Anlam, Löwith’in, tarihsel düşüncenin 18. yüzyılda başladığı yaygın görüşünün aksine tarih felsefesinin bir taslak olarak Hristiyanlık ve Yahudilik inancıyla başladığı ve eskatolojik modelin sekülerleştirilmesiyle son bulduğu görüşüne dayanıyor.