Pigme

“Yoldaş casuslar göçmen kontrolünden geçmiş, kendilerini ağırlayacak ailelerin üyeleriyle kucaklaşmak üzere güvenlik kapılarından çıkıyorlar. 23 numaralı ajan casus Tibor, 36 numaralı ajan casus Magda, 19 numaralı ajan casus Ling. Hepsi de Birleşik Devletler’in güvenli giriş kapısının ırzına başarıyla geçiyor. Orta halli, yozlaşmış Amerikalı ailelerin arasına karışmış durumdalar artık, başka evlerde, başka okullarda olsalar da aynı şehirde komşu olacaklar. Yarından tezi yok casus strateji ağı hızla kurulacak.”

Bir grup terörist çocuk –casus ben ve arkadaşları– öğrenci değişim programıyla Amerika Birleşik Devletleri’ne giriş yapar. Nihai amaç bellidir: “Kargaşa Operasyonu” ile bu kibirli, kötücül ülkenin canına okumak. İçinden çıktıkları faşist, otoriter düzen yıllar yılı onları bu amaçla eğitmiştir.

Ve ev sahibi aile. İnek baba, tavuk ana, domuz köpek erkek kardeş ve kedi kız kardeş. Tipik, yozlaşmış bir Amerikan ailesi. Vahşi medyası, ikiyüzlü kiliseleri, “durma tüket!” diye bas bas bağıran devasa alışveriş merkezleri, havalı okulları ve cafcaflı gösteri dünyasıyla ölümüne bencil bir liberal düzenin küçük bir örneği. “Pigme” adını takıp kendilerince sarıp sarmaladıkları “casus ben”, bir yanıyla da ayartıcı bu yapıya karşı koymayı başarabilecek mi acaba?

Pigme‘de dilin kurallarını yerle bir edip kendine özgü yeni bir dil yaratan Chuck Palahniuk bir kez daha vahşi Amerikan sisteminin ipliğini pazara çıkarıyor. Bir yandan da, günahlarıyla sevaplarıyla “aile” denen kavramı masaya yatırıyor…